Dit keer wil ik iets met jullie delen dat in barre tijden toch een glimlach op mijn gezicht toverde. Toen mijn man, Bart, ruim 2 jaar geleden plotseling overleed riep dat, naast veel verdriet, ook veel angst bij mij op. Hoe moet dat nou met geld? Straks kunnen we - ik en de kinderen – niet meer in ons huis blijven wonen! Hoe kan ik goed voor de kinderen zorgen en tegelijkertijd voor voldoende inkomen? Hoe ga ik dat in godsnaam combineren? En hoe gaat dat dan met mijn gezondheid? Kortom, een hele hoop zorgen. Net zoals veel mensen zich nu zorgen maken. Over hun baan, hun onderneming, hun gezondheid, hun naasten, de economie. Niet per sé in die volgorde.
Wat misschien kan helpen is de gedachte dat we niet kúnnen weten hoe onze toekomst er uit ziet. Mij hielp die redenering in ieder geval wel. Waarom? Omdat die angstige vragen die ik mijzelf stelde eigenlijk uitgingen van een slechte afloop. Vertrouwen was ver te zoeken. Ik voelde me bedreigd en mijn gedachten deden daar nog een schepje bovenop. Door vragen te stellen die ervan uitgingen dat ik hoe dan ook zou falen in het boven water houden van het eigen hoofd en dat van mijn kinderen. Wat ik toen nog niet zo helder zag, hoor. Het leken mij op dat moment heel realistische vragen waar ik dringend een antwoord op moest zien te vinden.
Hoeveel rust had het me niet gegeven als iemand me toen had kunnen zeggen dat alles wel goed zou komen? Linksom of rechtsom. Dat ik kon vertrouwen op mijn capaciteit om problemen op te lossen. Of mijn vermogen om de juiste hulptroepen in te schakelen voor problemen die ik niet geheel zelfstandig op kon lossen. Zo wist een betrokken financieel adviseur mij gerust te stellen over onze woonsituatie: we konden in het huis blijven. Concullega’s van Bart hielpen met de afhandeling van lopende opdrachten en de ontmanteling van zijn bedrijf. Maar er waren ook andere, hardnekkige huis-tuin-en-keukenproblemen waar ik echt hulp bij nodig had. Lees: netwerkproblemen, wachtwoorden, bandenspanning. Wifi. Nog een keer wifi. En nog eens wifi. Zucht. Maar het is allemaal opgelost. (Hoewel de wifi er nog steeds wel eens uit klapt.)
Nu heb ik de eigenaardige gewoonte om citaten die mij aanspreken, om wat voor reden dan ook, te bewaren. Voor je-weet-maar-nooit. Dit is zo’n situatie. Hierbij deel ik graag een fragment uit het gedicht dat ik ooit uit een Flow knipte en bewaarde. Het is geschreven door Ester Naomi Perquin, uit ‘Meervoudig afwezig’, uitgeverij Van Oorschot. Een per abuis bezorgde doos symboliseert daarin de toekomst:
Maar wij stapten voorzichtig de doos in en zagen
dat we mooier dan ooit vergeten zouden wat we
dachten dat ons te wachten stond.
Het hielp mij omdat het van een ander perspectief uitging; je wéét niet hoe de toekomst er uit ziet. Dat wist ik toen niet en dat weet ik nu ook niet. Maar je kunt er ook vanuit gaan dat het misschien wel mooier wordt dan je verwacht. Niet zonder slag of stoot. Niet zonder inspanning. Maar toch: waarom niet uitgaan van vertrouwen? In je eigen capaciteiten en die van anderen? Als het er op aan komt, ben je vaak veel sterker dan je denkt. En anderen ook.
Stay safe, stay sane.
April 2020