Computerstress en kaneelbroodjes
Het beloofde weer zo’n dag te worden. Ik had me verslapen. Op zich geen ramp, want Corona-tijd, dus home-school voor mijn kinderen en thuiswerken voor mij. Rustig opgestaan en gekeken welk huiswerk mijn zoontje voor die dag had. Hij ging aan de slag. Om 10.45 uur checkte ik mijn mobiel op nieuwe appjes. En, wat bleek: pas toen zag het een berichtje dat de bijles-juf van mijn zoontje vanaf 08:30 uur klaar had gezeten voor een eerder gemaakte skype-afspraak…Wat erg! We belden; ze had nu wel even tijd om hem te begeleiden. Snel startte ik skype op, maar ik kreeg een melding dat ik geen internetverbinding had. No sweat, met dit bijltje had ik vaker gehakt; gewoon opnieuw opstarten. Maar vervolgens vond mijn computer het op dat moment absoluut noodzakelijk om nieuwe updates te gaan installeren. “Sluit de computer niet af”, stond er dreigend op mijn beeldscherm. Ik appte de bijles-juf dat het nog wel een paar minuutjes kon duren. Met accurate meldingen werd ik op de hoogte gehouden van de tergend langzame progressie op mijn pc: “15 % voltooid, sluit de computer niet af”.
In schril contrast met het tempo van de updates schoten mijn stresslevels razendsnel omhoog. De mensen die mij goed kennen weten dat van mij. Vastlopende computers, vergeten wachtwoorden, haperende wifi-verbindingen: het werkt bij mij als een rode lap op een stier. Mind you: dat was nooit zo. Op mijn werk werd ik zelfs regelmatig gevraagd door collega’s om kleine euvels op dit gebied op te lossen. “An, die weet het wel.“ Tot mijn partner Bart plotseling overleed. Hij was verdomd handig met alles wat met computertechniek te maken had, dus thuis had ik er nooit een omkijken naar. Maar… hij had zijn wachtwoorden niet met mij gedeeld. En het gehele zelf geknutselde thuisnetwerk èn zijn werkomgeving digitaal tot de nok toe beveiligd. Lang verhaal kort: nu, bijna 3 jaar en 5 experts later, hebben we een nieuw netwerk, zijn wachtwoorden nog steeds niet gekraakt en lopen zaken nog af en toe vast. En dan steeds weer die gedachten: “ik kan dit niet, ik wil dit niet, ik schiet tekort.” En zo ontstond dus mijn rode lap. Mooie stresscoach.
Maar nu komt het: ik bedacht me nu dat ik op mijn rempedaal moest trappen, zodat mijn stresslevels zich konden herstellen naar het normale niveau. In vaktermen heet dit: overschakelen van het sympathische stelsel (het gaspedaal) naar het parasympatische stelsel (het rempedaal). Hoe? Door iets plezierigs te doen. Dus wat deed ik? Toen we na een klein kwartier zowaar een volledige update en skypeverbinding hadden, plantte ik mijn zoon achter de computer. Vervolgens ging ik richting keuken. Om kaneelbroodjes te bakken. Ik had natuurlijk ‘tig andere, meer nuttige dingen kunnen doen. Maar nee, het moest iets leuks, iets ‘hyggeligs’ zijn. En het werkte. De overzichtelijke stappen van een recept, mijn handen in het plakdeeg, de geur van kaneel, de concrete oventijd van 20 minuten (en niet: “15 % van het recept is voltooid”); mijn stresslevels herstelden zich naar een normaal niveau.
Dus, mijn advies als jij ook dergelijke triggers kent: als jouw spanning te hoog oploopt, probeer uit de situatie te stappen. Figuurlijk en liefst ook letterlijk. Nu snap ik best dat niet iedere omgeving zich ervoor leent om op dat moment Mina Bakgraag uit te gaan hangen. Misschien hou je niet eens van bakken. Maar je kunt vast iets anders verzinnen waarmee jij op jouw rempedaal kunt trappen. Iets leuks en niet al te ingewikkeld. Die korte tijd voor jezelf kan soms net het verschil maken voor hoe jij je de rest van de dag voelt.