Soms moet je er wel dwars doorheen

Starten in coronatijd

Dit is het dus. Het Leven. Het is de zoveelste dag van mijn vrijwillige quarantaine sinds de uitbraak van COVID-19. (Ik behoor tot de hoog-risicogroep). Met het tellen van de dagen ben ik allang opgehouden. Terwijl mijn laptop traag opstart kijk ik naar de druppels op het zolderraam, die als dikke tranen langzaam naar beneden biggelen. De doos gevuld met Tiny-Tony-chocolonely roept mij, zachtjes, maar dwingend. De doos die bedoeld was voor mijn toekomstige klanten. Maar die er nu dus effe niet zijn. Ik voel me moedeloos, gefrustreerd en verdrietig tegelijk. Van de vliegende herstart van mijn eigen praktijk begin dit jaar zoals ik had gehoopt, gedroomd, komt niet veel terecht. Van het brandende vuur van weleer is nog maar een klein waakvlammetje over. Ik merk dat ik stiekem mezelf toch de schuld geef van het feit dat ik nog geen bloeiende, goedlopende praktijk heb. Rationeel weet ik heus wel dat het coronavirus behoorlijk wat roet in het eten heeft gegooid. Dat iederéén hier onder te lijden heeft, zelfs succesvolle coaches die al járen bezig zijn. Maar deep down veroordeel ik mezelf; “Zie je wel, je kunt dit niet. Je moet ook veel meer zichtbaar worden op social media. Je moet je netwerk meer benutten. Je moet je USP’s duidelijker naar voren brengen. (Slaafvrije chocolade bij de introductie, is dat een USP?) Fake it ‘till you make it. De wereld heeft je nodig, juist nu. Wie, mij? Pfff. Ik geloof er niks van.” En zo gaat de venijnige conversatie in mijn hoofd nog even door.

Living the full catastrophe, zoals Jon Kabat-Zinn het zo mooi en vooral eerlijk verwoordde. Je hebt alleen dit moment. Dit is waar het gebeurt. This is it. Niet straks, niet vroeger; nu. En nu is lang niet altijd mooi en leuk en heppiedepeppie, maar soms ook gewoon zwaar en stom.

 Delen van kwetsbaarheid

Ik las vanochtend een artikel in Flow over een schrijfster die succesvol werd toen ze haar kwetsbaarheid ging delen. Toen ze ging delen hoe haar vijfjarenplannen níet werkten; hoe ze níet uitkwam waar ze wilde zijn. Ze begon podcasts te maken over het onderwerp mislukken en dat sloeg in als een bom. Dat zette me aan het denken. Toen mijn partner plotseling stierf, nu zo’n drie jaar geleden, verloor ik niet alleen hem. Maar ook onze toekomstplannen en – dromen. Wat me overeind hield was het gevoel dat ik er wilde zijn voor mijn kinderen. Ik wilde een betrokken, aanwezige moeder zijn in de goede zin van het woord. Geen idee wat de toekomst me nog zou brengen en ik had ook helemaal geen zin of puf om daarover na te denken.

Iets soortgelijks gebeurt nu weer. Omstandigheden waar ik geen vat op heb zetten een streep door de rekening. Mijn zorgvuldig in elkaar gezette businessplan kan linea recta de prullenbak in. De plaatjes die ik in mijn hoofd had blijken niet meer dan dat: plaatjes. Hup, in de shredder ermee. En dat doet pijn, als ik eerlijk ben. En dat wil ik zijn: een eerlijk mens. Als ik íets geleerd heb is het wel dat het veel zinvoller is om te bepalen wie je wilt zijn, welke waarden voor jou belangrijk zijn, dan te bepalen waar je over 5 jaar wilt zijn.

Goedbedoelde adviezen

Vaak wordt ons juist iets anders voorgehouden: monter de blik vooruit, een stip op de horizon zetten en daarnaar toe werken. Oh ja, en maak je doelen vooral lekker concreet. Dat is nuttig als je een kast in elkaar wilt zetten, maar werkt niet als je hebt te dealen met omstandigheden waar je geen vat op hebt. Voor mij niet, in ieder geval. Omdat het dan des te meer schuurt als de realiteit een hele andere blijkt te zijn dan het bij elkaar gedroomde licht aan het einde van de tunnel.

Nog steeds struikel ik op social media over goedbedoelde vragen gericht op de zonnige toekomst: ”als dit straks voorbij is, als de situatie weer als vanouds is, wat ga jij dan doen?” Maar nu veel mensen en bedrijven bezig zijn met overleven, met het creëren van enige financiële veiligheid, lijkt die vraag mij niet echt relevant. We kunnen niet weten of de situatie straks weer ‘als vanouds’ is. Toch? De vraag trekt ons weg van dat waar we nú mee geconfronteerd worden. En dat is onzekerheid, angst, verdriet, irritatie, boosheid.

 Omgaan met lastige emoties

En juist die lastige emoties en gevoelens, daar moeten we iets mee. Als eerlijkheid één van mijn belangrijkste waarden is, als ik een eerlijk mens wil zijn, dan wil ik die gevoelens ook eerlijk onder ogen zien. En als ik dat doe, met frisse tegenzin weliswaar, dan gebeurt er iets. Dan zie ik dat die gevoelens wisselen. Soms zijn ze heftig aanwezig en sterk op de voorgrond, dan weer ebben ze weg naar de achtergrond. En gek genoeg geeft dàt lucht. This is it. Of, om een favoriet jeugdboek te citeren: “We kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onderdoor, we moeten er wel dwars doorheen.“

Het is intussen opgehouden met regenen en ik neem nog een chocolaatje. Ik kan er weer even tegenaan.