Alle ballen in de lucht 

Als werkende moeder wordt er vaak van meerdere kanten een beroep op je gedaan. Je probeert daarbij alle ballen in de lucht te houden: werk, gezin, huishouden en een sociaal leven. Maar soms wordt er dan ook nog eens een extra inzet van je gevraagd. Dat kan sluipenderwijs gebeuren of na een ingrijpende gebeurtenis. Je zet alle zeilen bij; jij bent immers die verantwoordelijke vrouw waar mensen op kunnen bouwen. Dat gaat misschien even goed, maar niet op de lange termijn. Je gaat maar door, ondanks vermoeidheid, hoofdpijn, voortdurend piekeren. Eigenlijk is het een te zware last. Ik kan erover mee praten.

Een abrupt verlies

In 2017 overleed mijn partner (45 jaar) heel plotseling en onverwacht aan een hartstilstand. Midden in een winkel, terwijl hij in de rij stond om koffie en stroopwafels af te rekenen. Ontredderd bleef ik achter met 2 jonge kinderen van 8 en 13 jaar. Het voelde alsof ik in een hele slechte B-film was beland. De wereld voelde ineens als een onveilige plek. Hoe kon dit? Wat nu? Een sterke overlevingsdrang nam het al snel over: ik moest en zou overeind blijven, voor mezelf, maar vooral voor mijn kinderen.

Overeind blijven; hoe dan?

Maar hoe dan? Ruim 25 jaar had ik professionele ervaring in verzuimbegeleiding als HR-professional. Veelal betrof dit zieke medewerkers met spanningsklachten of burn-out. Maar met al mijn kennis wist ik nu niet waar ik het zoeken moest. Voor plots verlies en rouw bestaat immers geen ‘behandelprotocol’. Mijn huisarts zei: ik weet dat je dit kunt. De bedrijfsarts adviseerde me vooral het werk zo snel mogelijk weer op te pakken. Hoe dan? Er viel zoveel te regelen! De benodigde zorg voor mijn kinderen, de ontmanteling van de zaak van mijn partner en de drie bijbehorende bedrijfsruimtes, de afhandeling van nog lopende opdrachten, het opmaken van alle schulden en bezittingen. Niks bijkomen na de begrafenis; werkelijk overal zat een deadline aan vast. Het beste advies dat ik in die tijd kreeg kwam van een mevrouw van de uitvaartverzekering: “Als het es een dag niet gaat, trek je gewoon de gordijnen dicht, zet de kinderen voor de tv en gooi je een diepvriespizza in de oven. Kan jou het schelen.“

Ik red het heus wel (maar niet heus)

Maar of het nu ging of niet, ik probeerde toch alle ballen in de lucht te houden. Koste wat kost wilde ik mijn gezin bij elkaar houden. Er was een voortdurende angst of ik het financieel zou redden. Mijn naasten deden wat ze konden. Maar voor hen was het ook zwaar en ik wilde hen daarom niet verder belasten. Uiteindelijk was ik toch degene die het allemaal moest kunnen bolwerken? Op een gegeven moment trok mijn lichaam (natuurlijk) aan de bel en viel ik uit met een hernia. Het duurde best lang voor ik weer een beetje normaal en pijnvrij kon staan en lopen.

Mantelzorg

Net toen ik de boel weer op de rit leek te hebben, werden mijn beide ouders kort na elkaar ernstig en ongeneeslijk ziek. De mantelzorg voor hen kon ik gelukkig delen met mijn zusje, maar ik vond het behoorlijk pittig: de combinatie van werk, mantelzorg, gezin en huishouden. En, oh ja, ergens ook nog mijn eigen welzijn.…

You can’t control the waves, but you can learn to surf. – Jon Kabat-Zinn

Hoe gaat het echt?

Wat mij vooral hielp in die veeleisende tijd was mindfulness. Daardoor leerde ik steeds weer terug naar het hier en nu te gaan. Naar mijn ademhaling. Naar heftige gevoelens, die kwamen en gingen. Naar wat ik nodig had. Het lukte me zowaar om gaatjes in mijn dag te vinden om naar buiten te gaan en te wandelen. De wind door mijn haar, de ene voet voor de andere. Even kwam ik los van mijn zorgen en dat deed me goed. Zo goed, dat ik besloot een opleiding tot wandelcoach te volgen. Wonderbaarlijk vond ik het effect van de natuur, waarin ik en mijn coachees tot rust kwamen. Wat een verademing.

Vriendelijker voor mezelf

Intussen leerde ik om een stuk vriendelijker naar mijzelf en mijn situatie te kijken. Het wás ook zwaar. Maar ik maakte het nog zwaarder door streng en veeleisend te zijn voor mezelf. Achteraf bezien probeerde ik het spreekwoordelijke schaap met de vijf poten te zijn: een degelijke kostwinner, een goede moeder, een betrokken werknemer, een zorgzame dochter en een solidaire zus.

Diepvriespizza en andere oplossingen

Stukje bij beetje legde ik de lat wat lager. Dat hielp. Nog steeds wil ik alles graag goed doen, maar ik weet dat ik tevreden mag zijn met een 7. Dus: ruim voldoende, in plaats van perfect. Mijn eigen welzijn en de kinderen staan voorop. In de keuzes die ik maak hou ik nu meer rekening met mijn energie. Rond 19:30 uur komt er niks meer uit mijn handen, so be it. Mijn werkuren spreid ik meer over de week, waardoor ik kortere dagen maak. En ik ben wat strenger geworden in het bewaken van mijn agenda. Van iedere dag wandelen in de natuur laad ik weer op, net als van creatief bezig zijn. Eten doen we grotendeels volgens de schijf van vijf, maar ik zorg wel voor een back-up-pizza in de diepvries. En zo vond ik nog meer oplossingen die mijn leven een stukje lichter maakten.

Een betere balans

Als wandelcoach help ik nu andere werkende moeders om op hun eigen manier een betere balans in hun leven te bereiken. En dat buiten, wandelend in de natuur, op een relaxte manier. Mijn coachees knappen er echt van op; dat is zo mooi om te zien! Ze zeggen dat ze het makkelijk vinden om met mij te praten, ook over moeilijke onderwerpen. Daarbij waarderen ze mijn rust, vertrouwen en deskundigheid. Plaatsvervangend trots voel ik me wanneer zij wezenlijke stappen zetten.

Nu ben ik aan het leven, in plaats van aan het óverleven. En weet je, dat gun ik jou ook.  Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal. Wat je voor je kiezen krijgt in het leven, daar heb je lang niet altijd controle over. Maar wat wel kan is werkelijk goed voor jezelf zorgen. Juist als je (te) veel op je bord hebt. Zet je eigen welzijn op één. Alleen dan kun jij er ook zijn voor jouw dierbaren.

Dit is wat een coachee daarover zei:

Ik heb geleerd om meer aan mezelf te denken en meer om mezelf te geven. Duidelijkere grenzen stellen. Voelen waar ík behoefte aan heb. Ik stel beter mijn grenzen (op een liefdevolle manier) bij de kinderen. Afspraken kader ik meer af, zodat het voor mij niet te veel wordt. Dankzij jouw rustige uitstraling, je begrip voor de situaties, aandachtig luisteren, goed samenvatten voelen de gesprekken prettig aan. Is altijd spannend en moeilijk om jezelf open te stellen. Echter heb ik hierin geen obstakels gevoeld.

Marjan, 41 jaar

Wil je eens met mij praten over waar jij tegenaan loopt in jouw situatie? Stuur me gerust een berichtje, dan neem ik vrijblijvend contact met je op.  anne@mindandmatters.nl