Mindful roken?
Oktober; stoptober. Ieder jaar, op 1 oktober doen tienduizenden dappere mensen mee aan het Nationale stopmoment om blijvend te stoppen met roken. Hulde! De gezondheidswinst die dat oplevert is wel bij iedereen bekend, veronderstel ik.
Ook ik heb jarenlang gerookt in een – in dit geval letterlijk - donkerbruin verleden. Voor mij was die sigaret een momentje van ontspanning. En daarvan had ik er best veel nodig, zo op een doordeweekse dag. Dacht ik. Tot ik wat oplettender werd. Ik merkte dat ik in mijn hoofd vaak bezig was met wanneer ik kon roken. Als je veel (werk)besprekingen achter elkaar had, was het echt zoeken naar gaatjes in de dag waarop je er weer eentje op kon steken. Vlak voor het weekend vroeg ik me af of ik wel genoeg in huis had om de zondag door te komen. En als je dan bij het uitgaan op zaterdag vrijgevig was geweest, zat je de volgende dag met de gebakken peren. Want: sigaretten op. Mind you, dit was nog in de tijd dat winkels op zondag vaker dicht dan open waren. Opoe vertelt. Al met al totaal niet relaxed, eigenlijk.
Hoe het kwam weet ik niet meer precies, maar op een gegeven moment ging ik mij verbeelden hoe die tabaksrook mijn lijf en longen in kwam, vanaf daar zijn werk deed en een bruin laagje achterliet. Jak! Ik voelde ook wat de nicotine met me deed. Licht in mijn hoofd, een beklemming op mijn borstkas. Eigenlijk ging ik mindful roken, zou je nu kunnen zeggen. Hoe dan ook, ik kreeg het beeld niet meer uit mijn kop. “Oh, dit is eigenlijk zo slecht voor me!” Dat dacht ik iedere keer dat ik er eentje op stak. Mijn rookgenot werd er behoorlijk door vergald, dat kan ik je wel vertellen. Vanaf dat moment werd het steeds makkelijker om géén sigaretje op te steken. Zo ben ik langzaamaan gestopt. Zonder dat het bedoeling was. Na 3 eerdere mislukte stoppogingen, dat wel. Maar dit keer lukte het wel. Het bood me niet meer de ontspanning die ik zocht. Integendeel.
Ik wens alle stoppers heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toe. En een tikkie verbeeldingskracht.